خوشبختانه، همه مینیسک ها نیاز به جراحی ندارند. اگر زانوی شما قفل نمیشود، ثابت است و نشانه ها برطرف شده اند، درمان غیرجراحی ممکن است کافی باشد. برای تسریع بهبود، شما میتوانید:
زانوی خود را استراحت دهید: اگر زانو دردناک است، فعالیت هایی که شامل قدم زدن هستند را محدود کنید. از عصا برای تسلی درد استفاده کنید.
برای کاهش درد و ورم، زانوی خود را سرد کنید: آن را ۱۵-۲۰ دقیقه هر ۳-۴ ساعت یکبار به مدت ۲-۳ روز و یا تا زمانی که درد و ورم وجود دارد انجام دهید.
زانوی خودتان را کمپرس کنید: از یک بانداژ کشی یا از نوع نئوپرن استفاده کنید تا ورم زانوی خودتان را کنترل کنید.
زمانی که شما نشسته اید یا دراز کشیده اید: زانوی خودتان را با یک بالشتی که زیر پاشنه پای خودتان قرار میدهید بالا نگه دارید.
از داروهای ضد التهابی استفاده کنید: داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، مانند آدویل، آلوه، یا مورتین به درد و ورم کمک میکند. به هرحال، این داروها میتوانند اثرات جانبی مانند افزایش ریسک خون ریزی و زخم را به همراه داشته باشند. آنها تنها باید گهگاه مورد استفاده قرار بگیرند مگر اینکه پزشک شما چیز دیگری تجویز کند.
از ورزشهای کششی و استحکامی برای کمک به کاهش فشار روی زانوی خودتان استفاده کنید: از پزشک خود بخواهید که به شما یک فیزیوتراپ معرفی کند تا شما را راهنمایی کند.
از فعالیت های ضربه ای مانند دویدن و پریدن اجتناب کنید.
به هرحال، این درمان های محافظه کارانه، همیشه کافی نیستند. اگر یک پارگی مینیسک بزرگ باشد، ناپایدار باشد یا موجب ایجاد نشانه های قفل شده شود، جراحی ممکن است برای ترمیم یا حذف لبه های ناپایدار لازم باشد. این روند معمولا تا حدی ساده می باشد و شما اغلب میتوانید در همان روز به خانه بروید. اگر ترمیم انجام شود، شما ممکن است بعداز آن نیاز به یک بند برای حفاظت داشته باشید.
برای ۸۵% تا ۹۰% از افرادی که برای پارگی مینیسک جراحی می شوند، نتایج کوتاه مدت، خوب تا عالی می باشد. اما در دراز مدت، افرادی که دارای آسیب مینیسکی بزرگ می باشند که غیر قابل ترمیم نیز میباشد ممکن است در معرض ریسک بالاتری از توسعه ی آرتریت های زانو قرار بگیرند.
